پاورپوینت نکاتی در مورد گزارشگری ریسک (pptx) 21 اسلاید
دسته بندی : پاورپوینت
نوع فایل : PowerPoint (.pptx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد اسلاید: 21 اسلاید
قسمتی از متن PowerPoint (.pptx) :
به‌نام خدا
نکاتی در مورد گزارشگری ریسک
گزارشگری روایی (narrative) صورت‌های مالی
2
گزارشگری ریسک (بازار، اعتباری، نقدینگی و ریسک برآوردها)
گزارشگری اصول شرکت‌داری یا حاکمیت شرکتی Corporate Governance
گزارشگری ریسک محیط زیست، اجتماعی و ریسک حاکمیت
منافع گزارشگری ریسک
3
افزایش اعتماد سرمایه‌گذار به کیفیت عملکرد مدیران
ارائة تصویر بهتری از عملکرد شرکت در صورت وقوع ریسک‌ها
نشان‌دادن مسئولیت‌پذیری هیأت‌مدیره
گزارشگری اصول شرکت‌داری (حاکمیت شرکتی)
حاکمیت خوب در ارائة گزارش‌های مالیِ با کیفیت، اهمیت بالایی دارد.
افشای قواعد حاکمیت شرکتی در دهه‌های اخیر به موارد زیر برمی‌گردد:
4
رسوایی‌های حاکمیت شرکتی (انرون، ورلدکام و هرمالین و وایزباخ)؛
Hermalin & Weisbach
مقررات گزارشگری که هیأت‌مدیره را ملزم به گزارشگری و یا افشاهای قواعد حاکمیت شرکتی می‌کند؛
پرداخت‌های نجومی و عمده به مدیران؛
تقاضاهای اخیر برای اصلاح تبعیض جنسیتی در هیأت‌مدیره‌ها.
گزارشگری ریسک محیط‌زیست، اجتماعی و ریسک حاکمیت شرکتی
5
این ریسک‌ها نقش عمده‌ای در قابلیت شرکت برای خلق ارزش دارد.
این سه ریسک (اگر بااهمیت باشد) باید در تدوین استراتژی بنگاه منظور شود.
ریسک‌ها و فرصت‌های بااهمیت توسعة پایدار که بر استراتژی و سرمایة شرکت (سرمایة طبیعی، انسانی و سرمایة تولیدی) تأثیر می‌گذارد، می‌باید افشا شود.
گزارش می‌باید نحوة عمل بنگاه از نظر رعایت استراتژی در سال قبل را لحاظ کند و هر نوع مانع جدی بر سر راه کارکرد این فرایند را توضیح دهد.
مطالعات تجربی حاکی از ارزش افزودة اضافی در بنگاه‌هایی است که این سه ریسک را در ارزیابی ریسک‌های بااهمیت خود لحاظ می‌کنند.
6
گزارشکری ریسک در ایران
امروز حداقل آن است که در مورد ریسک در سطح بنگاه صحبت می‌کنیم، نه این‌که ریسک موضوعی باشد که فقط در کلاس‌های درس از آن صحبت کنیم.
امروز به‌ویژه به دلیل وضعیت بانک‌ها، بحث گزارشگری ریسک در ایران اهمیت بالایی یافته است.
سازمان بورس به مثابة مقام ناظر به این جمع‌بندی رسیده که گزارشگری ریسک بنگاه‌ها می‌باید بهبود یابد.
گزارشگری بهتر ریسک ملازم حاکمیت شرکتی بهتر است.
شرکت‌ها علاقه‌مند نیستند اطلاعاتی را ارائه کنند که قدرت رقابت آن‌ها را تضعیف می‌کند. مدیران ایرانی همچون مدیران سایر کشورها علاقه ندارند ریسک‌های بالقوه را آشکار کنند، چون ذینفعان (و به‌ویژه ارائه‌کنندگان وجوه مالی) نگران می‌شوند. نتیجه آن است که پیش‌بینی می‌شود گزارش‌ها «تکرار واضحات» باشد؛ گزارش‌های ریسک در سال‌های آغازین گزارشگری، ژنریک خواهد بود که نیاز کسی را تأمین نمی‌کند.
مثل همه جای دنیا، در ایران هم سال‌ها طول می‌کشد تا روشن شود دریافت‌کنندگان اطلاعات چه نیازهایی دارند، و مدیران آمادگی دارند چه اطلاعاتی عرضه کنند.
7
تجربة جهانی
آلمان و بریتانیا در اروپا استانداردهای گزارشگری ریسک را جدی‌تر دنبال کردند و بریتانیا با قانون اصول شرکت‌داری از 2003 شرکت‌ها را ملزم کرد که «مؤثربودن رویه‌های مدیریت ریسک» بنگاه خود را گزارش کنند.
بریتانیا در 2013 مدیریت ریسک را به کنترل‌های داخلی و «تداوم فعالیت» شرکت‌ها پیوند زد.
مقررات حسابداری در بریتانیا از مدیران می‌خواهد، «ارزیابی دقیقی از ریسک‌های اصلی پیش‌روی شرکت به عمل آورند، و در صورت‌های مالی روشن کنند چگونه این ریسک‌ها مدیریت می‌شود یا کاهش داده می‌شود.»
عمدة مقررات بعد از سال 2008، بخش مالی را مخاطب قرار می‌دهد.
IFRS 7 با عنوان «افشا: ابزارهای مالی» پایه‌ای برای تنظیم «مقررات گزارشگری ریسک» در بسیاری از کشورهاست.
بازل 2 (افشای کفایت سرمایه) مربوط به سال 2012 و بازل 3 به موضوع ریسک در نهادهای مالی برمی‌گردد.
8
مقررات «افشای ریسک گسترده‌تر توسط بانک‌ها»
اصول هفت‌گانة افشای ریسک را به شرح زیر تعریف می‌کند:
افشاها می‌باید روشن، متعادل و قابل‌فهم باشد.
افشاها می‌باید جامع باشد و شامل همة فعالیت‌های اصلی و همة ریسک‌ها شود.
افشاها می‌باید اطلاعات مربوط را ارائه دهند.
افشاها می‌باید نشان دهد که شرکت چگونه ریسک‌های خود را مدیریت می‌کند.
افشاها در طول زمان می‌باید با یکدیگر سازگار باشند.
افشاها می‌باید با افشای مشابه سایر بنگاه‌ها قابل‌مقایسه باشد.
افشاها می‌باید به‌موقع انجام شود.
9
در مراحل آغازین، گزارشگری ریسک چه محتوایی دارد؟
شرکت‌ها فرایندهای شناسایی، ارزیابی و مدیریت ریسک‌ها را افشاء نمی‌کنند.
شرکت‌ها فرایند ریسک را توضیح نمی‌دهند؛ بیش‌تر فهرستی از ریسک‌هایی را ارائه می‌دهند که شناسایی‌شده و کاهش یافته.
شرکت‌ها امیدوارند مسائل بهبود یابد؛ خوشحال‌اند کمیته‌های ریسک در شرکت‌هایشان شکل گرفته، و ریسک را در کمیته‌های حسابرسی یا هیأت‌مدیره دنبال نمی‌کنند.
این فشار گزارشگری بخش مالی (بانک) است که به بقیة بخش‌ها فشار می‌آورد که ریسک‌های خود را گزارش کنند.