پاورپوینت صدیقه شهیده (pptx) 13 اسلاید

دسته بندی : پاورپوینت

نوع فایل : PowerPoint (.pptx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد اسلاید: 13 اسلاید

قسمتی از متن PowerPoint (.pptx) :

السلام عليك ايتها الصديقة الشهيدة قال الكاظم (علیه السلام) : إِنَّ فَاطِمَةَ صِدِّيقَةٌ شَهِيدَةٌ ... الكافي، الشيخ الكليني، ج‏1، ص 458 اعتراف ابوبكر به هجوم به خانه فاطمه از منابع اهل سنت با سند معتبر فوددت أني لم أَكُنْ كَشَفْتُ بيتَ فاطِمَةَ عن شيء، وإن كانوا قد أَغْلَقُوا على الحرب... اي كاش ! به زور وارد خانه فاطمه نمي‌شدم و آن را هتك حرمت نمى‌كردم؛ اگر چه آن را براى جنگ بسته بودند ... . تاريخ الطبري، ج2، ص353؛ المعجم الكبير، الطبراني، ج1، ص62؛ تاريخ الإسلام ، الذهبي، ج3، ص118. ديدگاه اميرمؤمنان عليه السلام در باره ابوبكر و عمر، از زبان عمر عمر خطاب به اميرالمؤمنين و عباس: فَلَمَّا تُوُفِّىَ رَسُولُ اللَّه قَالَ أَبُو بَكْرٍ أَنَا وَلِىُّ رَسُولِ اللَّهِ ... فَرَأَيْتُمَاهُ كَاذِبًا آثِمًا غَادِرًا خَائِنًا... ثُمَّ تُوُفِّىَ أَبُو بَكْرٍ وَأَنَا وَلِىُّ رَسُولِ اللَّهِ وَ وَلِىُّ أَبِى بَكْرٍ فَرَأَيْتُمَانِى كَاذِبًا آثِمًا غَادِرًا خَائِنًا . صحيح مسلم ، ج3 ، ص1378 ، ح1757، كِتَاب الْجِهَادِ وَالسِّيَرِ، بَاب حُكْمِ الْفَيْءِ ديدگاه اميرمؤمنان در باره ابوبكر و عمر، از زبان عمر صحيح مسلم ، ج3 ، ص1378 ، ح1757، كِتَاب الْجِهَادِ وَالسِّيَرِ، بَاب حُكْمِ الْفَيْءِ عمر ابن خطاب به اميرمؤمنان و عباس عموي پيامبر گفت: پس از وفات رسول خدا ابوبكر گفت : من جانشين رسول خدا هستم ،‌ شما دو نفر (عباس و علي) اعتقاد داشتيد كه او (ابوبكر): دروغگو ، بد‌كار ، حيله‌گر و خيانت‌كار است... پس از مرگ ابوبكر ،‌ من جانشين پيامبر و ابوبكر شدم و باز شما دو نفر مرا خائن ، دروغگو حيله گر و بدكار خوانديد . وقايع شهادت حضرت زهرا از منابع اهل سنت قال رسول الله وَأِنِّي لَمَّا رَأَيْتُهَا ذَكَرْتُ مَا يُصْنَعُ بِهَا بَعْدِي كَأَنِّي بِهَا وَقَدْ دَخَلَ الذُّلُّ في بَيْتِهَا وَانْتُهِكَتْ حُرْمَتُهَا وَغُصِبَتْ حَقُّهَا وَمُنِعَتْ‏ إِرْثُهَا وَكُسِرَ جَنْبُهَا [وَكُسِرَتْ جَنْبَتُهَا] وَأُسْقِطَتْ جَنِينُهَا وَهِيَ تُنَادِي يَا مُحَمَّدَاهْ فَلَا تُجَابْ وَتَسْتَغِيثُ فَلَا تُغَاثْ... فَتَكُونُ أَوَّلَ مَنْ يَلْحَقُني مِنْ أَهْلِ بَيْتِي فَتَقَدَّمَ عَلَيَّ مَحْزُونَةً مَكْرُوبَةً مَغْمُومَةً مَغْصُوبَةً مَقْتُولَة. فَأَقُولُ عِنْدَ ذَلِكَ اللَّهُمَّ الْعَنْ مَنْ ظَلَمَهَا وَعَاقِبْ مَنْ غَصَبَهَا وَذَلِّلْ مَنْ أَذَلَّهَا وَخَلِّدْ فِي نَارِكَ مَنْ ضَرَبَ جَنْبَهَا حَتَّى أَلْقَتْ وَلَدَهَا فَتَقُولُ الْمَلَائِكَةُ عِنْدَ ذَلِكَ آمِين‏. فرائد السمطين، ج2، ص 34 و 35 وقايع شهادت حضرت زهرا از منابع اهل سنت فرائد السمطين، ج2، ص 34 و 35 پيامبر خدا فرمودند: زمانى كه فاطمه را ديدم، به ياد صحنه‌اى افتادم كه پس از من براى او رخ خواهد داد، گويا مى‌بينم ذلت وارد خانه او شده،‌ حرمتش پايمال گشته، حقش غصب شده، از ارث خود ممنوع گشته، پهلوى او شكسته شده و فرزندى را كه در رحم دارد سقط شده؛ در حالى كه پيوسته فرياد مى‌زند: وا محمداه!؛ ولى كسى به او پاسخ نمى‌دهد،‌ کمک مى‌خواهد؛ اما كسى به فريادش نمى‌رسد. او اول كسى است از خاندانم كه به من ملحق مى‌شود؛ و در حالى بر من وارد مى‌شود كه محزون، نالان، غمگين، حقش غصب و شهيد شده است. خشم حضرت زهرا از ابوبكر در معتبرترين كتاب‌هاي اهل سنت صحيح البخاري، ج3، ص2926، ح2926، أبواب الخمس، باب فَرْضِ الْخُمُسِ فاطمه دختر رسول خدا خشمگين شد و با ابوبكر قهر كرد، بر او همچنان خشمگين بود، تا از دنيا رفت. فَغَضِبَتْ فَاطِمَةُ بِنْتُ رسول اللَّهِ فَهَجَرَتْ أَبَا بَكْرٍ فلم تَزَلْ مُهَاجِرَتَهُ حتى تُوُفِّيَتْ. خشم حضرت زهرا از ابوبكر در معتبرترين كتاب‌هاي اهل سنت فَوَجَدَتْ فَاطِمَةُ على أبي بَكْرٍ في ذلك فَهَجَرَتْهُ فلم تُكَلِّمْهُ حتى تُوُفِّيَتْ ... فلما تُوُفِّيَتْ دَفَنَهَا زَوْجُهَا عَلِيٌّ لَيْلًا ولم يُؤْذِنْ بها أَبَا بَكْرٍ وَصَلَّى عليها پس فاطمه بر ابوبكر غضبناك شد، با او سخن نگفت تا از دنيا رفت... هنگامي كه از دنيا رفت، شوهرش علي او را شبانه دفن كرد و ابوبكر را خبردار نكرد و خود بر او نماز خواند. صحيح البخاري، ج4، ص3997، ح3998، كِتَاب الْمَغَازِي، بَاب غَزْوَةِ خَيْبَرَ دليل دفن شبانه حضرت زهرا از معتبرترين كتاب‌هاي اهل سنت وقد طالبَتْ فاطمة أ با بكر بميراث أبيها رسول الله فلما لم يعطها إياه حلفت لا تكلمه أبدا وأوصت أن تدفن ليلا لئلا يحضرها فدفنت ليلا فاطمه از ابوبکر ميراث پدرش رسول خدا را خواست، ابوبکر نپذيرفت، قسم خورد که ديگر با او (ابو بکر) سخن نگويد و وصيت کرد که شبانه دفن شود تا او (ابوبکر) در دفن وى حاضر نشود. تأويل مختلف الحديث، ابن قتيبه دينوري، ج1، ص300