دانلود تاثیر تصمیم¬گیری گروهی (docx) 1 صفحه

دسته بندی : تحقیق

نوع فایل : Word (.docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحات: 1 صفحه

قسمتی از متن Word (.docx) :

به نام خدا دانشگاه ... دانشکده ... گروه ... موضوع تاثیر تصمیمگیری گروهی بر علم مدیریت و برنامه کلان مدیران برای درس ... استاد ... دانشجو ... آذر 97 مقدمه تصمیم‌گیری یک فرآیند ذهنی است که طی آن یک مسیر را از میان چندین مسیر انتخاب می‌کنیم. در واقع تصمیم گرفتن یعنی توان تشخیص بهترین راه از میان راه‌های متعددی که پیش روی انسان‌ قرار دارد. واژه تصمیم‌گیری در لغت به معنای اراده کردن، قصد کردن و در اصطلاح انتخاب کردن از میان دو یا چند راه کار یا گزینه است. بنابراین تصمیم‌گیری فرایند ارزشیابی گزینه‌ها و راه‌های موجود، بررسی پیش بینی نتایج هریک از آن‌ها برای رسیدن به هدف و در نهایت انتخاب است. تصمیم‌گیری روند شناسایی و انتخاب گزینه‌ها بر اساس ارزش‌ها و ترجیحات تصمیم گیرنده است(اورال، 2015، 32). يك بعد مهم تصميم گيري مديريت، تصميم گيري گروهي است. در دنياي واقعي، بيشتر تصميمات، توسط يك نفر اتخاذ نمي گردد، بلكه توسط گروهي از افراد اتخاذ مي شود كه بر روي موضوع خاصي به توافق مي رسند. تصميم گيري گروهي، سازوكاري براي تلفيق آراء و نظرهاي متنوع و گوناگون است كه به تصميمات بهتر و مقبول تري منتج مي گردد و فهم بهتري از تصميمات و همكاري و تعهد اعضاي گروه به اجراي آنها را موجب مي شود كه انگيزش و رضايت اعضاي گروه و انسجام گروهي را افزايش مي دهد. عليرغم مزاياي بسيار تعاملات گروهي، هميشه نتايج تصميم گيري گروهي موفقيت آميز نيست، بدين علت كه فرآيند تعاملي و تصميم گيري گروهي با پيامدهاي منفي آسيب مي بيند كه توربان آنها را زيانهاي فرآيندي ناميده است. به منظور افزايش مزايا و كاهش زيان هاي فرآيندي، محققان روشهايي مانند تكنيك گروه اسمي، روش دلفي، طوفان مغزي و تحقيق ديالكتيكي و مخالف خواني براي بهبود تصميمات گروهي بسط داده اند(هارونگ، 2014، 65). آنچه در دنیای مدیریت امروز به اثبات رسیده است تاثیر بسزای تصمیم گیری گروهی در موفقیت های کوچک و بزرگ سازمانها و نهادها و شرکتهای دولتی و خصوصی است که مدام باید تصمیمات مهمی اتخاذ کرده و پیش روند. مدتهاست خودرایی و مدیرسالاری در شرکتهای موفق دنیا منسوخ شده است و نظرات پایین ترین رتبه های سازمانی در تصمیم گیری های سازماههای بزرگی چون تویوتا مورد توجه و موثر است. شرکتهای بزرگی چون تویوتا روزانه نظرات کارگران و کارمندان خود را در قالب پیشنهادات و انتقادات دریافت می کند و آنها را رتبه بندی کرده و در مراحل مختلف به کا می گیرد تا محصولی که تولید می کند دارای کمترین عیب و نقص باشد(گوردون، 2017، 43). میزان اثربخشی تصمیم‌گیری‌های گروهی به عوامل مختلفی بستگی دارد. هرگز بدون در نظر گرفتن عوامل تأثیرگذار نمی‌توان گفت که تصمیم‌ گیری گروهی بهتر یا نامطلوب‌تر از تصمیم‌گیری انفرادی است. برای مثال، با توجه به افزایش تنوع جمعیتی در میان نیروی کار، تحقیقات بسیاری با موضوع «تأثیر تنوع جمعیتی بر اثربخشی عملکرد گروه‌ها» انجام گرفته است. به‌طور کلی، شواهد نشان می‌دهد که این تنوع بسته به موقعیت می‌تواند مثبت یا منفی ظاهر شود. گروه‌های دارای تنوع جمعیتی شاید در مراحل ابتدایی تشکیلِ گروه مجبور شوند که بر موانع اجتماعی غلبه کنند. چاره‌جویی برای این قبیل دشواری‌ها معمولا از سرعت پیشرفت گروه می‌کاهد. البته در بعضی تحقیقات نیز مشاهده شده است که چنانچه گروه‌های دارای تنوع جمعیتی با روشِ کارآمدی مدیریت شوند، می‌توانند در مقایسه با گروه‌‌های همگن از لحاظ ویژگی‌های جمعیتی به میزان متنوع‌تر و باکیفیت‌تری از تصمیمات جایگزین دست پیدا کنند(اپلبوم، 2016، 65). بیان مساله امروزه در اکثر سازمان‌ها تصميمات به دو صورت فردي و گروهي اتخاذ مي‌شود. هر يک از اين دو، نقاط قوت و ضعف خاصي دارند. با اين حال، در اغلب سازمان‌ها به سوي تصميم‌گيري گروهي گرايش بيشتري ديده مي‌شود. شايد علت اصلي روي‌آوردن سازمان‌هاي امروزي به تصميم‌گيري گروهي، اين باشد که همواره کارايي و اثربخشي دو فکر، بهتر از دستاوردهاي يک فکر است. دامنه اين انديشه تا به آنجاست که در حال حاضر در بسياري از سازمان‌ها "گروه" يا "کميته فني" تصميم‌گيري مي‌کند؛ براي مثال براي تجزيه و تحليل و بررسي مسائل خاص، گروه‌ها يا تيم‌هاي تخصصي تشکيل مي‌شود. تصميم‌گيري گروهي از شناخته شده‌ترين مسائلي است که در کاربرد مفاهيم و اصول ارتباطات مطرح مي‌شود. افراد در گروه‌ها و کميته‌ها، اطلاعات را مبادله مي‌کنند و همين اطلاعات منشا تصميم‌گيري‌ها در گروه مي‌گردد. علاوه بر اين، تصميمات گروه مستلزم تبادل اطلاعات و پيام‌هاي صريح يا مراوده‌هاي ضمني است و اثربخش بودن اين فرايند کيفيت تصميمات را بالا مي‌برد و از اين‌رو است که تصميم‌گيري گروهي مي‌تواند براي پويايي و اثربخشي گروه مفيد باشد(شفیعی و همکاران، 1385، 54). روشهاي تصميم‌گيري و ايده اصلي (نحوه مديريت) مربوط به آنها عواملي مانند محيط فيزيکي، اندازه و ترکيب گروه و ويژگي اعضا اثر قابل توجهي بر اثربخشي تصميم‌گيري گروهي دارند. ابعاد فيزيکي جلسه‌هاي گروهي شامل ميزها، صندلي‌ها و هرگونه وسايل ضروري موجود و ترتيب انجام کار بايد در جهت گشودن بحث‌هاي آزاد به‌کار رفته باشند. ترکيب گروه بايد به شکلي باشد که شباهت‌ها و تفاوت‌هاي اعضاي آن با ضرورت‌هاي مسأله تطبيق داشته باشد. گروه‌هاي ناهمگون بيش از گروه‌هاي همگون تمايل به ابراز نظرهاي بيشتر و متفاوت‌تر دارند. اين گروه‌ها براي وظايفي که انجام آنها نيازمند ايجاد و ارزيابي تعداد زيادي راهکار مي‌باشد، مناسب هستند. به هر حال، در گروه‌هاي ناهمگون دستيابي به توافق مشکل است. بنابراين در مواقعي که دستيابي سريع به توافق مورد نياز مي‌باشد، استفاده از گروه‌هاي همگون مناسب‌تر است. ويژگي‌هاي فردي اعضا مانند شخصيت، معلومات، تجربه و نظاير آن نيز بايد با مشکل در دست اقدام تطابق داشته باشد. عامل قدرت نيز مهم است. افرادي که داراي مقام بالاتر يا قدرت بيشتري هستند مي‌توانند اثر عميق‌تري بر تصميم‌گيري بگذارند. اين منابع و ديگر منابع نفوذ فردي برحسب اينکه چگونه مورد استفاده قرار گيرند، مي‌توانند تسهيل کننده و يا بازدارنده فرايند تصميم‌گيري باشند(گريفين و مورهد، 1386، 89). ضمنا عوامل ديگري نظير ابهام، محدوديت زماني، حجم زياد کار و مانند آن مي‌توانند به صورت منابع فشارزا تجلي پيدا کنند و فشار رواني وارد بر اعضاي گروه نيز توانايي گروه را در انجام دادن وظايفش، کاهش مي‌دهد(ساعتچی، 1386، 44). يکي از فنون تصميم‌گيري گروهي که اغلب در ايجاد نظريه‌هاي جديد از آن استفاده مي‌شود، روش جوشش مغزي است. در فن جوشش مغزي، گروه صرفا براي ايجاد راهکارها تشکيل جلسه مي‌دهد و هر يک از اعضا نظرهاي خود را ارائه داده، آن را تشريح مي‌کند. معمولا نظرهاي ارائه شده بر روي تابلويي که در معرض ديد همگان باشد، ثبت مي‌شود و هرگونه اظهارنظر براي ارزيابي جايگزين‌ها ممنوع اعلام مي‌شود؛ از اعضا خواسته مي‌شود هرگونه ايده‌اي به ذهنشان مي‌رسد حتي اگر مخاطره‌آميز باشد، يا اجراي آن ناممکن به نظر آيد بيان کنند؛ بعد از پايان جلسه، نظرهاي اعلام شده براي بررسي بين اعضا توزيع مي‌شود و در جلسه ديگري راهکارها ارزيابي مي‌شوند. همان‌طور که ديده مي‌شود، در جوشش مغزي راه‌حل‌هاي جديد ايجاد مي‌شود و اساسا منظور از به کار بردن اين روش ايجاد بديل‌هاي جديد است از طريق برانگيختن خلاقيت اعضاي گروه و ترغيب آنها به افزودن نظرهايشان به آنچه ديگران قبلا ارائه کرده‌اند. اين امر اعضاي گروه را وامي‌دارد که با فعاليت بيشتري در جهت ارائه بديل‌ها بکوشند، تا پويايي در گروه فزوني يابد(امیریان، 1391، 54). اين روش، يکي ديگر از فنون بهبود بخشيدن به تصميم‌گيري گروهي است. فن گروه اسمي را مي‌توان در مواردي که در ابتدا براي تهيه فهرست راهکارها از فن جوشش مغزي استفاده شده است، در مراحل بعدي تصميم‌گيري مانند تشخيص مشکل و تعيين معيار مناسب براي ارزيابي راهکارها به‌کار بست. در اين فن، گروهي از افراد براي آگاهي از موضوع مورد بحث تشکيل جلسه مي‌دهند. موضوع براي اعضاي جلسه تشريح مي‌شود و هر يک از اعضا فهرستي از نظرهاي خود را بر روي کاغذ مي‌نويسد. اعضاي گروه حق بحث با يکديگر را ندارند. به دنبال مرحله پنج تا ده دقيقه‌اي ايجاد نظرها، هر يک از اعضا نظرهايش را به گروه ارائه مي‌دهد. نظرها بر روي يک تابلو متحرک ثبت مي‌شوند و از اعضا خواسته مي‌شود با کامل کردن نظرهاي ديگران فهرست را افزايش دهند. بعد از اينکه همه نظرها ارائه شدند، اعضا مي‌توانند درباره نظرهاي ارائه شده بحث کنند يا آن را تکميل کنند و يا وارد مرحله بعدي شوند. اين بخش از فرايند فن گروه اسمي را مي‌توان به صورت غيرحضوري مثلا با استفاده از تلفن اجرا کرد. به هر حال، تشکيل جلسه‌هاي حضوري موجب ايجاد احساسات گروهي شده و باعث مي‌شود اعضا تحت فشارهاي گروهي بيشترين تلاش را براي تکميل فهرست به عمل آورند. اعضاي گروه بعد از بحث، مخفيانه رأي يا گزارش خود را درباره نظرهاي ارائه شده يا رتبه آنها اعلام مي‌کنند. علت استفاده از گزارش‌گيري مخفي، کاهش احساس ترسي است که گاهي در بين گروه‌ها مشاهده مي‌شود. بعد از رأي‌گيري، گروه مي‌تواند بر روي نتايج به دست آمده بحث کند و به خلق نظريه‌هاي جديد و بحث درباره آنها ادامه دهد. فن گروه اسمي داراي دو مزيت اصلي است. نخست، با استفاده از اين فن مي‌توان بر اثرهاي منفي ناشي از تفاوت موجود بين مقام و قدرت اعضا برتري يافت. دوم، از اين فن مي‌توان در مراحل جستجوي مشکل، ايجاد راه حل و ارزيابي در فرايند تصميم‌گيري بهره گرفت(ایران زاده، 1381، 32). مورگان و باورز چهار جزء از فرايند تصميم‌گيري گروه را به عنوان مدلي مفيد معرفي کرده‌اند: 1- ارزيابي موقعيت: تصميم‌گيري در گروه، با ارزيابي موقعيت آغاز مي‌شود. در ارزيابي موقعيت، هدف افراد گروه؛ کسب آگاهي در زمينه وضعيت موجود، کشف نشانه‌هاي مربوط به يک مشکل و تعبير و تفسير مي‌باشد. افراد گروه تلاش مي‌کنند با کشف و تعبير و تفسير نشانه‌ها، به وجود مشکلات پي‌ببرند. 2- فراشناخت: در اين مرحله، ابتدا مشکل به خوبي تعريف مي‌شود و بعد، راهبردي مناسب براي حل آن، پيشنهاد مي‌گردد. آنچه در اين مرحله مورد توجه قرار مي‌گيرد آن است که مشکل مورد نظر با ديدگاهي نظام‌مند، جامع يا کل‌نگر و از زواياي مختلف، بررسي شود. 3- مدل‌هاي ذهني مشترک: تلاش افراد گروه براي تعريف مشکل و يافتن راهبردهاي مناسب، آنان را در جهت يافتن مدل‌هاي ذهني مشترک يا توانايي براي کسب فهم مشترک درباره مشکل و پيشنهاد راهبردهاي مناسب جهت حل مشکل، هدايت مي‌کند. 4- مديريت منابع: در مرحله آخر، لازمه تصميم‌گيري گروه، مديريت منابع يا استفاده درست و کارآمد از مهارت‌ها و توانايي‌هاي افراد گروه در اجراي کار است. وظيفه اساسي هماهنگ ساختن فعاليت‌هاي افراد گروه جهت دستيابي به هدف‌هاي از پيش تعيين‌شده نيز، بر عهده رهبر گروه است. اما آنچه برای این تحقیق مورد توجه و اهمیت است تاثیر تصمیم گیری گروهی بر علم مدیریتی و برنامه کلان مدیران است که چگونه این متغییر می تواند اثر خود را به صورت مستقیم و غیرمستقیم برای روند مدیریت و برنامه ریزی مدیران اعمال کند(معینی، 1361، 99). ضرورت و اهمیت اصلی ترین وظیفه هر مدیری، تصمیم گیری در جهت دستیابی به اهداف سازمانی می باشد. حل مسئله بدون تصمیم گیری ممکن نخواهد بود و از آن جایی که هر سازمان، روزانه با مشکلات و مسائل مختلفی رو به رو می شود، حل مسئله از طریق تصمیم گیری نقش بسیار مهمی در مدیریت سازمانی ایفا می کند. تعاریف مختلفی از تصمیم گیری ارائه شده اند که می توان گفت تصمیم گیریبه معنای شناسایی و انتخاب یک راه حل از میان چندین راه حل موجود برای حل یک مسئله می باشد. با توجه به این تعریف، HYPERLINK "http://traino.ir/blog/%d8%aa%d8%b5%d9%85%db%8c%d9%85-%da%af%db%8c%d8%b1%db%8c-%d9%88-%d9%85%d8%b1%d8%a7%d8%ad%d9%84-%d8%a2%d9%86/" تصمیم گیری نقش کلیدی و تعیین کننده ای در سازمان دارد. مدیریت سازمان باید مهارت تصمیم گیری را در خود تقویت کند تا در شرایط پیچیده سازمانی قادر باشد مسئله را شناسایی، و با استفاده از قدرت تصمیم گیری خود آن را حل کند. هر مدیری برای انجام کارهای خود در سازمان اعم از برنامه ریزی، هدایت، سازماندهی و کنترل همواره نیاز به تصمیم گیری دارد، بنابراین اخذ تصمیم مناسب برای رفع مشکلات و مسائل سازمانی برای مدیران یک ضرورت محسوب می شود. البته، مدیریت سازمان می تواند با بهره گیری از مهارت های تصمیم گیری در میان کارمندان خود، به یک تصمیم درست برسد، اما تصمیم گیری گروهی با جمعی از کارمندان یا مدیران دیگر کار درستی نیست، زیرا در این حالت عقیده های مختلف با هم درگیر می شوند و امکان اتخاذ یک تصمیم مناسب از بین خواهد رفت. بنابراین مشورت با دیگران توسط مدیریت برای تصمیم گیری های کلان سازمانی مانعی ندارد اما در نهایت مدیر باید با قاطعیت تصمیم مناسبی را برای پیشبرد اهداف سازمانی اتخاد نماید(اورال، 2015، 32). امروزه که تولید و عرضه هرچه بیشتر و بهتر محصولات و خدمات نقش سلاحهای استراتژیک و نقش آفرین را در حیات سیاسی و اجتماعی ملتها ایفا می کند توجه به تولید و افزایش بهره وری کل و استفاده بهینه از منابع موجود در جامعه از ضروریات دنیای امروزی است. در این میان بهره جویی از مشورت در تصمیم گیری ها به عنوان نگرشی مدیریتی، ابزاری مناسب جهت بالا بردن بهره وری و پیشبرد سازمانها به اهدافشان می باشد(امیریان، 1391، 54). از طرفی دیگر به مدد به کارگیری این شیوه در مدیریت و تصمیم گیری است که می توان به طریق صحیح در انجام امور دست یافت و از میان راههای مختلف راه اصلح را برگزید و با یاری جستن از مشارکت و مشورت است که مخاطرات تصمیم گیری کاهش یافته، ضمانت اجرای تصمیمات بیشتر شده دانه بصیرت و آگاهی شورت کننده گسترده تر و روحیه کاری تقویت می گردد(معینی، 1361، 99). بنابراین با عنایت به این که اداره سازمانهای دولتی کاری بس پیچیده است و به کوشش و کارمایه بسیار نیاز دارد و مدیریت خوب، پی آمد هوشمندی، تجربه و اندیشیدن روشن است و با بهره گیری از نتایج پژوهشهای سازمانهای متناسب، آسان و روان می گردد باید تحقیق و تفحص نمود که تا چه حد مدیران دستگاههای دولتی ما در تصمیم گیریها از مشورت استفاده می کنند و از این طریق باعث افزایش بهره وری، کاهش تعارضات و رضایت شغلی کارکنان می شوند(معینی، 1361، 99). اهیمت تصمیم گیری گروهی در عصر حاضر بر کسی پوشیده نیست. آنچه در گذشته و مدیریتهای قدیمی مشاهده می شد تصمیم گیری های مبتنی بر میل و اراده فردی و فردمحورانه بوده است اما با گذشت زمان و اثبات علمی ارجحیت تصمیم گیری گروهی مشخص شد که تصمیم گیری بر اساس نظر جمع می تواند بسیاری از معایب و کاستی های تصمیم گیری فردی را حل و فصل کرده و محاسن بسیاری را نیز در بر داشته باشد(اورال، 2015، 32). این تحقیق از آن رو دارای اهمیت و ضروریتی قابل توجه است که می تواند نشان دهد که تصمیم گیری گروهی کدام کاستی های علم مدیریتی را پوشش می دهد و برنامه کلان آنها را چگونه تحت تاثیر قرار داده و برنامه ای مدون و جامع و کم نقص تولید می کند. این شاید دغدغه بسیاری از مدیران باشد که چگونه می توانند علم مدیریتی و برنامه کلان خود را با کمترین خطا و اشتباه تهیه و تدارک دیده و به مرحله اجرا دربیاورند. نتایج این تحقیق می تواند حاوی نکاتی باشد که قادر باشد این سوال را به خوبی پاسخ دهد. آنچه بدیهیست اثر مثبت تصمیم گیری گروهی در علم مدیریتی و برنامه ریزی کلان مدیران است که در کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت خود را نشان می دهد و این تحقیق می تواند کم و کیف این اثر مثبت را در دوره های زمانی مختلف و موضوعات متنوع به خوبی روشن و شفاف سازد. یافته ها آنچه این تحقیق در بررسی متون و مستندات درباره اثر تصمیم گیری گروهی بر علم مدیریت و برنامه کلان مدیران یافته است از این قرار است: 1-4- راهکارهای بهتر و بیشتر تصمیم گیری گروهی برخلاف تصمیم گیری فردی به دلیل استفاده از نظرات و مشاوره های همه اعضای سازمان یا شرکت می تواند راهکارهایی را در بر داشته باشد که برای حل مشکلات و چالش های پیش روی سازمان بهتر و کار سازتر باشد. آنچه از ذهن همه اعضا به دست می آید همه جانبه ترین راهکار ممکن است چرا که ابعاد مختلف را از نظرگاههای متعدد ارائه می کند. بنابراین کمیت و کیفیت در تصمیم گیری های گروهی مدیریت را یاری خواهد کرد تا بهترین راهکار ممکن را برای چالشهای سازمان بیابد. ضمنا راهکارهایی که برآمده از دل فعالیتهای عملیست بهترین راهکارها را برای مشکلات در بر خواهد داشت(ساعتچی، 1386، 44). 2-4- علم و دانش بیشتر و جامع تر مطمئنا مدیرانی که از تصمیم گیری گروهی بهره می برند می توانند علم و دانش بیشتر و جامع تری از مدیرانی که از این روش استفاده نمی کنند به دست آورند. تسهیم دانش در تصمیم گیری گروهی اتفاق می افتد و هم افزایی مفیدی را برای انتخاب مسیر ایجاد می کند. این همان مشورت یا استفاده کردن از نظرات دیگران است که آگاهی بیشتر و انتخاب و تصمیم گیری درست تر را در پیی خواهد داشت(شفیعی و همکاران، 1385، 54). مدیرانی که از تصمیم گیری گروهی استفاده می کنند با استفاده از تجربه گرانبهای سایر اعضای سازمان میزان خطاها را کاهش داده و برنامه ریزی دقیقتری برای امور خرد و کلان انجام می دهند. چرا که مدیر در تمام رده های سازمانی حضور ندارد و از نقاط قوت و ضعف رده های مختلف باخبر نیست و صرفا با استفاده از نظر افرادی که در این رده ها حضور دارند می تواند از این نقاط قوت و ضعف با خبر شود و این اتفاق صرف از مسیر تصمیم گیری گروهی روی خواهد داد(اپلبوم، 2016، 65). 3-4- پذیرش جمعی بهتر تصمیم گیری هایی که از نظر همه اعضای گروه یا سازمان استفاده کرده باشد پذیرش جمعی راحت تری نیز به دست خواهد آورد. اگر اعضای سازمان در تصمیم گیری شرکت داده شوند نتایج تصمیم گیری را نیز پذیرفته و در اجرای آن اهتمام خواهند ورزید و اعمال و اجرای آن را تسهیل خواهند کرد. تصمیم گیری های فردی معمولا از بالا به پایین بوده و به روش تحکمی اعمال می شوند و به دلیل عمودی بودن تولید و اجرای آنها در فرایند به کار گیری دچار دشواری هایی می شوند که این چالش در تصمیم گیری گروهی به دلیل افقی بودن تولید و اجرای آن پذیرش و مقبولیت بیشتر و بهتری در بر دارد. در این روش اعضا خود را در تصمیمات سازمان شریک دانسته و بدون دستور آن را می پذیرند(امیریان، 1391، 54). 4-4- مشارکت و همدلی جمعی بیشتر از آنجایی که در تصمیم گیری گروهی تمام یا اکثر اعضای سازمان یا شرکت دخالت داده می شوند، طبعیت از نتیجه این تصمیم گیری و مشارکت و همدلی در عرصه اجرای آن نیز بیشتر و بهتر خواهد بود و کار شکنی ها و ممانعت ها و نافرمانی ها به حداقل خود خواهد رسید چرا که افراد تصمیم حاصله را جزئی از فکر خود دانسته و رای خود را در آن دخیل خواهند دانست. آنها در واقع در اجرای این تصمیم در حال اجرای تصمیمات خود و نه تصمیمات صرفا مدیران بالادستی خواهند بود. آنها برای موفقیت تصمیمات خود کوشا بوده و همکاری خواهند کرد(شفیعی و همکاران، 1385، 54). 5-4- قضاوت جمعی بهتر آنگاه که تصمیمات گروهی حاصل می شود و مورد اجرا قرار می گیرد و نتایجی به دست می دهد، در هر صورت قضاوت جمعی تمام کارکنان و مدیران مساعد خواهد بود، چرا که آنها خود در شکل دهی به این نتایج از مسیر تصمیم سازی در ان دخیل بوده اند و نمی توانند تصمیمات اجرا شده را مورد انتقاد قرار دهند و آنها را تصمیماتی تحمیلی بدانند(ساعتچی، 1386، 44). 6-4- برنامه ریزی دقیقتر برنامه ریزی حاصل از تصمیم گیری گروهی به دلیل آگاهی از تمام زوایای سازمان و مشکلات می تواند برنامه ریزی دقیقتری باشد چرا که تمام اعضای شرکت یا سازمان می توانند در آن سهیم باشند و مشکلاتی که در سازمان مشاهده کرده اند را بیان کرده و برای آنها طرح ارایه کنند و دقت بیشتری برای حل مشکلات ایجاد می شود. خطا در برنامه ریزی منبعث از تصمیم گیری گروهی کمتر راه دارد و بسیار دقیقتر از برنامه ریزی حاصل از تصمیم گیری فردی است(امیریان، 1391، 54). 7-4- علاقه شغلی بیشتر یکی از تأثیرات تصمیم‌گیری گروهی در راستای پویایی، ایجاد و افزایش علاقه شغلی است. ممکن است افزایش علاقه شغلی باعث شود که افراد وقت و کوشش بیشتری را صرف کار خود کنند، عقاید بهتری ارائه کنند و برای پیدا کردن راه حل، تحقیق کامل‌تری انجام دهند. از سوی دیگر علاقه شغلی نوعی ارتباطات اجتماعی ایجاد می‌کند و محبت افراد را نسبت به هم افزون می‌سازد؛ این امر موجب پویایی بیشتر و افزایش اثربخشی در گروه می‌شود(اپلبوم، 2016، 65). نتیجه گیری تصمیم گیری گروهی نوعی فرایند مشارکتی است، به این معنی که چندین نفر به اتفاق یکدیگر به بررسی ابعاد مختلف موضوع یا مشکلی خاص می‌پردازند و سعی می‌کنند تا با ارزیابی انتخاب‌های جایگزین به مناسب‌ترین راه‌حل ممکن برسند. تعداد نفرات شرکت‌کننده در تصمیم‌‌‌ گیری‌‌ های گروهی بسته به شرایط می‌تواند متغیر باشد، اما معمولا در حدود دو تا هفت نفر است. افراد گروه شاید از لحاظ ویژگی‌های جمعیتی (ویژگی‌هایی مانند سن، جنسیت، نژاد یا سطح تحصیلات) به همدیگر شبیه یا با یکدیگر متفاوت باشند. جلسات تصمیم‌ گیری‌ های گروهی ممکن است نسبتا غیررسمی یا رسمی و به‌منظور یک هدف مشخص برگزار شوند. فرایند اتخاذ تصمیم نیز می‌تواند بدون‌ساختارِ مشخص یا ساختاریافته باشد. عواملی از جمله ماهیت و ترکیب‌بندی، اندازه‌، آرایش جمعیتی، ساختار و هدف گروه تا حدودی بر طرز عملکرد اعضا مؤثرند. همچنین از نقش تأثیرگذار موانع خارجی نظیر محدودیت زمان یا اختلاف اهداف روی پیشرفت و کارایی تصمیم‌ گیری‌ های گروهی نباید غافل شد. البته، توجه داشته باشید که تصمیم‌ گیری گروهی با تصمیم‌ گیری تیمی متفاوت است. در ادامه قصد داریم ضمن معرفی این تفاوت به تشریح روش‌ها و ویژگی‌های تصمیم‌ گیری گروهی بپردازیم. انجام مراحل فرآیند حل مسئله و تصمیم گیری منجر به جهت گیری هر سازمان در مسیر نیل به اهداف سازمانی خواهند شد. مدیریت سازمان، یک جایگاه استراتژیک در سازمان دارد و تصمیم های مدیر تاثیر بسیار مهمی بر روی عملکرد هر سازمانی دارد. به طور کلی هر عملی که در سازمان انجام می گیرد، نیاز به تصمیم گیری مدیران سازمان دارد، بنابراین تصمیم گیری در مدیریت نقش مهمی را ایفا می کند. بدون شک تصمیم گیری از مهمترین فرآیندهای مدیریت است و هیچ فرایند دیگری را نمی توان با آن برابر دانست و از زمانی که دانش مدیریت به عنوان یک علم مطرح شد و مورد توجه قرار گرفت از سوی دانشمندان و صاحبنظران علم مدیریت وظایف مختلفی به عنوان وظایف اساسی مطرح شد که هیچکدام از این نویسندگان برای سایر وظایف مدیریت به اندازه تصمیم گیری اهمیت قائل نشده اند به نحوی که بعضی از این بزرگان علم مدیریت را معادل تصمیم گیری دانسته اند. دانش مدیریت که به صورت مجموعهای از نظریه های مربوط به شناخت سازمان، برنامه ریزی، سازماندهی، نوآوری، نظارت و غیرجلوه می کند در عمل به شکل تصمیم گیری مورد استفاده قرار می گیرد. آنچه در این تحقیق بدان پرداخته شد اهمیت تصمیم گیری گروهی در عرصه مدیریتی سازمانها و برتری آن به تصمیم گیری فردی و نیز تاثیر آن در علم مدیریتی و برنامه کلان مدیران است. در این تحقیق انواع تصمیم گیری گروهی و فواید و محاسن این نوع از تصمیم گیری بیان شد. از برایند انچه گذشت می توان دریافت که به طور کلی تصمیم گیری گروهی باعث می شود علم مدیریتی مدیران جامع تر و ژرفتر شده و از جوانب مختلف به مسائل سازمانی بنگرند و چالشها را بهتر و سریعتر حل و فصل کنند. همچنین تصمیم گیری گروهی در برنامه ریزی کلان این مدیران تاثیرات مثبت بسیاری دارد و برنامه های کم خطا و دقیق را برای آنها و سازمان متبوعشان به ارمغان می آورد. منابع شفيعي، عباس و ديگران؛ رفتار سازماني با رويکرد اسلامي، قم، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، 1385، چاپ اول امیریان، حیدر، مدیریت مشارکتی از طریق گروههای کنترل کیفی، نشرامین آذین، چاپ اول، تهران، 1391 ایران زاده، سلیمان، مدیریت تطبیقی در چهارچوب پارادیمهای جدید، انتشارات مرکز آموزش مدیریت دولتی، چاپ اول، تبریز، 1381 رضائيان، علي؛ مديريت رفتار سازماني، تهران، سمت، 1390، چاپ دوم، ص 261 و 262. گريفين و مورهد؛ رفتار سازماني، مهدي  الواني و غلامرضا معمارزاده، تهران، مرواريد، 1386، چاپ دوازدهم ساعتچي، محمود؛ روان‌شناسي صنعتي و سازماني، تهران، ويرايش، 1386، چاپ اول، ص 373. معینی، جهانشاه، تصمیم گیری سیمای برتر مدیریت، انتشارات مرکز مدیریت دولتی، دوره سوم،شماره ،4 تهران، 1361 Oral, Muhittin and Ossama Kettani; Unver cinar (2015) Project evaluation and slection in a network of collaboration: a consensual disaggregating multicriteria approach, European Journal of Operational Research, 130, pp.332-346. Harung, Haralds(2014) A more effective decision throught synergy of objective and subjective approaches Management Decision, vol.31, N.7, pp. 38- Gordon, Judither (2017) Organizational behavior(a diagnostic approach), fifth edition, prentice- Hall international editions, Inc. Appelbaum , Steven, H Chahrazad Abdallah; Barbara T.shapiro (2016) The self- directed team, Team performance Management , vol.5, No.2, pp.60-77.